(tekst: Wilbertjan Vlot, foto: Ike Vermeulen)

En toen klonk het laatste fluitsignaal… Het seizoen zit erop. De tenues kunnen gewassen, gestreken en netjes terug de kast in. Nog een paar trainingen, en ook de voetbalschoenen kunnen eindelijk gelucht worden. Wat voor een seizoen was het voor GSC/ODS JO15-2? Tot de laatste speeldag werd er fanatiek gestreden voor het kampioenschap. Het lukte nét niet, maar een welverdiende tweede plaats doet niets af aan de geweldige prestatie van dit team.

Over de slotwedstrijd valt veel te zeggen, maar voor een luchtig perspectief verwijs ik graag naar de Netflix-serie Voetbalouders—daar wordt met de nodige humor uitgelegd dat niemand weet wat ‘buitenspel’ precies is. Na een paar seizoenen vlaggen merk ik dat die regel nog lang niet bij iedereen helder is. Maar laten we het hebben over het team waar mijn zoon in speelt. Afgelopen jaren dropen ze vaak na een nederlaag met dubbele cijfers van het veld af. Dit seizoen was anders. Heel anders. Dankzij een mix van inzet, teamspirit én een paar sterke nieuwe spelers, werd er opeens gewonnen. En vaak!

De grote motor achter dit team? Aanvoerder Aytug. Met zijn aanwijzingen en aanmoedigingen tilde hij het hele team naar een hoger niveau. Er werd bij vlagen fantastisch gevoetbald—vooral in de eerste helft, want na het ‘theekransje’ in de rust leek de tweede helft soms iets minder fel. Laten we de spelers uitlichten en hun groei dit seizoen:

Mert (keeper): Wat een ontwikkeling. Waar hij vorig jaar nog regelmatig ballen doorliet, hield hij dit seizoen een keer de nul met een paar miraculeuze reddingen. Terecht trots op zijn prestaties!

Verdediging: Wesley, Aytug, Amin & Steven: De verdediging stond steeds steviger. Wesley en Aytug vormden een betrouwbaar blok achterin. Amin, die misschien liever spits was geweest, blonk uit met zijn snelle opbouw— hij stond aan de basis van meerdere doelpunten. En dan Steven, die het seizoen ijzersterk begon. Heer en meester achterin, al werd hij richting het einde wat vaker gewisseld, mogelijk door een opspelende blessure.

Middenveld: Juha, Saleh, Joud en Emirhan: Saleh valt altijd op met zijn tomeloze inzet. Altijd overal, soms iets té fanatiek, maar zo’n speler wil je in je team. Joud, vermoedelijk de jongste van het stel, maakte indruk met zijn snelheid en balvaardigheid langs de lijn. Juha speelde op verschillende posities, waardoor hij zijn vaste plek nog niet vond. Maar als zijn motortje eenmaal aanslaat, is hij nauwelijks bij te houden—én hij ziet steeds beter zijn medespelers staan. Emirhan is een stille kracht. Hij werd dit seizoen op meerdere plekken ingezet en dat is zijn kracht. Een balvaste speler, die dit jaar ook nog aardig wat doelpunten wist te scoren. 

Aanval: Chevano, Ayoub en Aras: Topscorer Aras maakte zijn mooiste doelpunt van het seizoen tegen Pelikaan en excelleerde in de wedstrijd tegen Seolto met serie prachtige voorzetten vanaf de achterijn. Hij is razendsnel en technisch sterk, al loopt hij zich soms te vaak vast. Chevano is nieuw in het team, maar had een zichtbaar klik met Juha—hun één-tweetjes waren een genot om te zien. Ayoub was dit seizoen een constante factor. Na een blessuregevoelig jaar eerder, konden we nu volop genieten van zijn prachtige vrije trappen en corners.

En dan zijn er nog de spelers die wat minder minuten maakten, maar zeker niet minder belangrijk waren voor het teamgevoel en de ontwikkeling van dit seizoen: Mehdie, Raed, Kuzey, Jakubo en Ahmed.

Mehdie kwam vorig jaar weer terug bij GSC/ODS. Toen nog wat onwennig in de duels, maar dit seizoen begon hij steeds zelfverzekerder te spelen. Je zag hem groeien in zijn rol. Jammer genoeg moest hij na de winterstop afhaken door een blessure—een gemis voor het team.

Ahmed, de sierlijke technicus van de ploeg. Hij lijkt met de bal te dansen, met een soepele controle die je zelden ziet. Maar zoals bij elke danser: soms moeten de fluwelen handschoenen uit, zeker als de tegenstander de bal heeft. Daar ligt nog een uitdaging, maar het talent is onmiskenbaar.

Raed en Kuzey sloten na de winterstop aan. Kuzey werd meteen voor de leeuwen gegooid en stond zelfs een paar keer op doel, waaronder in een oefenwedstrijd tegen het sterkere 15-1-team. Niet de makkelijkste taak, maar hij hield zich kranig. Zoals hij zelf zei: “Ik ben een voetballer.” Raed heb ik hem te weinig in actie gezien om een volledig beeld te geven van zijn spel.

En dat geldt helaas ook voor Jakubo. Volgend jaar hoop ik heb hem meer te zien spelen. Vorig seizoen zag ik hem nog een paar keer scoren en tegenstanders blokkeren op het middenveld. 

Wat een seizoen. Kampioen werden ze net niet, maar het was een leuk team om dit jaar te zien spelen. Ik heb langs de lijn genoten van jullie spannende wedstrijden. Op naar volgend seizoen!