Daar was dé wedstrijd van het seizoen dan eindelijk, dé wedstrijd waar we vanaf het begin al zeiden: ‘hier moeten we op zijn minst 1 punt halen, maar liever winnen.’ De wedstrijd tegen vv Papendrecht, waar inmiddels een aantal oud-GSC/ODS’ers spelen.
Iets eerder dan gehoopt, aangezien we nog twee weken winterstop hadden, werd deze afgekeurde wedstrijd ingelast.
Maar met een ruime selectie, mede dankzij de inschrijving van Demi (Welkom, Demi!), en vol goede moed konden we afgelopen zaterdag toch aftrappen op sportpark Slobbegors.
Dat het wedstrijdritme er nog niet helemaal in zat, bleek direct in de eerste minuten: Bij de aftrap werd de bal naar achteren geschoven welke in de opbouw naar het middenveld al werd onderschept. Vos kon met een kopbal een voorzet onschadelijk maken, maar het leder was tot kanonskogel opgeblazen: Vosje was direct duizelig en de spits van Papendrecht kon vanuit de counter heel koelbloedig deze kanonskogel achter Simone schieten; 1-0. Vos werd direct daarna verzorgd en nagekeken en kon de wedstrijd gelukkig vervolgen.
Helemaal wakker geschud waren we nog niet, want enkele minuten later kwam er weer een voorzet, strak over de grond. Vos zette haar voet neer om de bal aan te nemen, maar door een allerlaatste verandering van richting kwam de bal niet lekker op haar schoen en rolde ons eigen doel in; 2-0.
Met de bespreking van maandag in ons achterhoofd werd er door de achterhoede gecoacht: “hoofd omhoog en voetballen!”
En daar gingen we. Er werd weer strak en vlot gecombineerd, en aanval na aanval werd opgezet.
Helaas verdween het leer altijd netjes in de handen van de keepster, die heel verwarrend dezelfde kleur droeg als wij. Maar daar kwam het dan eindelijk, Wendy werd met een steekpass weggestuurd en kon net voor haar tegenstander blijven met de bal. Hierdoor kon ze 1 op 1 met de keeper een hoekje uitzoeken en deed dat keurig en beheerst; 2-1.
De hoop kwam weer terug en het voetballen ging weer lekkerder. Een paar aanvallen van Papendrecht werden prima onschadelijk gemaakt door het verdedigende kwartet Vos, Lisa, Rianne en Yvonne. Ook Simone had een paar goede reddingen, en de paal redde ons nog een enkele keer voor een grotere achterstand.
Op het middenveld was vooral Boon de spelverdeler: dribbelend, kaatsend en passend was het vooral zij die de aanvallen opzette, even uitstelde als het niet ging, of de bal verlegde naar de half spelers. Vijf minuten voor de rust kon Ariëtte de gelijkmaker binnen schieten. Dit belangrijke doelpunt werd volgens de scheidsrechter iets te uitbundig gevierd en maande ons op te schieten naar eigen helft.

Na rust werd er door Papendrecht direct veel druk gezet, maar wat er toen gebeurde snapt nog steeds niemand: We weten allemaal dat Simone erg lenig is, maar volgens de scheidsrechter kon zus Yvonne er ook wat van. Volgens de scheidsrechter heeft ze het gepresteerd om rond de schouders van de tegenstander te hangen, terwijl ze die in haar rug had tijdens het afschermen van de bal. Ik ken niemand die zó lenig is, eigenlijk. De vrije trap mocht op een voor Papendrecht gunstige plek worden genomen; randje strafschopgebied. De kruising leek wel een magneet met in de bal een stuk ijzer… dichter tegen de paal heb ik ze er op het hoogste niveau maar zelden in zien gaan: 3-2.
De rest van de tweede helft bestond uit vechten voor elke millimeter om de aanvallen er maar uit te houden en toch zelf die gelijkmaker weer te maken. Het spel golfde heen en weer, maar tot scoren kwamen geen van de beide ploegen. In de laatste minuten zette coach Guven de verdediging 1 op 1, maar het mocht niet meer baten: iedereen heeft alles gegeven, maar er zat helaas geen doelpunt meer in. Gelukkig ook niet meer voor Papendrecht.

Na een weekje rust staat op 1 Februari de return tegen Groot-Ammers op de kalender, ook een wedstrijd waarbij we iets recht te zetten hebben van ons bezoek aan hen aan het begin van het seizoen. Om 12:00u trappen we af op eigen bodem.